کتاب اگر دانه نمیرد اتوبیوگرافی آندره ژید است. این کتاب را زنده‌یاد همایون نوراحمر به فارسی ترجمه کرده است. این اثر اولین بار در سال ۱۹۲۴ به چاپ رسیده و ۲۷۸ صفحه دارد.
آندره ژید از مهم‌ترین نویسندگان قرن بیستم فرانسه است. او فعالیت ادبی را از بیست‌ودو سالگی آغاز کرد و از آن‌جایی که در خانواده‌ای متمول متولد شده بود، می‌توانست بدون دغدغه تمام وقتش را به نوشتن بپردازد. ژید در بیست‌وچهارسالگی به بیماری سختی مبتلا شد و به این باور رسید که قرار است بمیرد. او پس از گذراندن آن بیماری و بازیافتن سلامتش به آدمی دیگر تبدیل شد. کتاب‌هایی که پس از دوران بیماری نوشت، با استقبال گرمی روبه‌رو شده و موجب شدند که ژید در سال ۱۹۴۷ موفق به کسب جایزه‌ی نوبل ادبیات شود.
کتاب اگر دانه نمیرد داستان زندگی ژید از دوران کودکی تا سال ۱۹۸۶ به روایت خود اوست. این کتاب در دو بخش نوشته شده است. ژید در بخش اول این کتاب بیشتر روی خاطرات دوران کودکی‌اش تمرکز دارد. او خانواده‌اش، دوستانش و معلم‌های خصوصی‌اش را توصیف می‌کند. از دوستی‌اش با پیر لوئیس، شاعر معروف، می‌گوید. از اولین تلاش‌هایش برای نوشتن می‌نویسد و از احترامش به مادلین روندو، دختردایی‌اش که بعدها با او ازدواج کرد می‌گوید. بخش دومِ کتاب کوتاه‌تر از بخش اول است. ژید در این بخش از ملاقاتش با اسکار وایلد و سفرش به الجزیره می‌نویسد. او در این سفر گرایش جنسی‌اش را کشف می‌کند. این بخش با نامزدی ژید با مادلین روندو به پایان می‌رسد. بخش دوم این کتاب در آن زمان برای عموم مردم بسیار شوکه‌کننده بود. ژید بعدها ادامه‌ی داستان زندگی‌اش، به‌خصوص توصیف زندگی متأهلی‌اش با مادلین روندو را پس از مرگ همسرش در کتاب دیگری به چاپ رساند.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.